Sanırım asla bitiremeyeceğim. Kitaplar, insanlar, düşünceler, duygulanımlar… Bir gün hepsini yarım bırakıp gitmek zorunda kalacağım. Gitmek de denemez aslında. Bu bir yer değiştirme olmayacak. Yer boşalacak. Varlığımdan boşalacak yerin -işin en acı yanı- varlığımdan boşalmış bir yer olduğu bile çok az sayıda insan tarafından çok az bir zaman süresince bilenecek olması. Benim için bile sınırları belirsiz bir hacim bu. Kısa sürede unutulacak. Bunu bilmek rahatsız edici. Çünkü çevremi saran serbest boşluğun aslında unutulanlara ait olduğunu aklıma getiriyor. En iyisi eski fotoğrafları iyice gizlemeli.
MURAT GÜLSOY 
Mahzun bir kadın. Saçları özenle toplanmış. Gözleri siyah. Büyük bir dikkatle bakıyor fotoğrafı çekene. Varlığını en son damlasına kadar akıtıyor gözlerinden. En güzel kıyafetini seçmiş belli. Neyi göstermek istiyorsa onu veriyor. Beni tanımıyor. Tanıyamaz artık. Anneannemin göçtüğü o çok uzak diyarlardan eski bir dost. Aklına nasıl gelsin? Bakışı bakışımla buluşuyor, büyüyor büyüyor büyüyor. Sınırları belirsiz bir hüzün bu. Odanın en görünen yerine asıyorum fotoğrafını. Bu artık benim hikayem. Herşey birbirine karışıyor. Sanki bir gizi tekrar eder gibi.
BeğenBeğen
Evet hepimiz öleceğiz. Tıpkı bizden öncekiler gibi. Bir iz bırakarak ya da bırakmadan. Ama yaşıyoruz şimdi. İyi, kötü yaşıyoruz. Ve fısıldıyor o ses; carpe diem.
BeğenBeğen
Evet hepimiz bir gün öleceğiz. Tıpkı bizden öncekiler gibi. Bir iz bırakarak ya da bırakmadan. Ama yaşıyoruz şimdi. İyi, kötü yaşıyoruz. Ve fısıldıyor o ses; carpe diem…
BeğenBeğen